Τα παιδιά και το δάσος

Τον Φεβρουάριο φτιάχνουμε ταΐστρες με κουκουνάρια κι σπόρους για τα πουλιά που δυσκολεύονται να τραφούν το χειμώνα. Τις χειροποίητες ταΐστρες μας, τις πηγαίνουμε με το σχολικό μας στο βουνό και τις κρεμάμε στα κλαδιά των δέντρων. Τα παιδιά αντιδρούν άμεσα στην αγκαλιά της φύσης, χαίρονται παιχνίδι, δέχονται τόσα ερεθίσματα ενώ παράλληλα χαλαρώνουν στο πράσινο. Συχνά στην περιβαλλοντική εκπαίδευση εστιάζουμε στο πρόβλημα περισσότερο από τη λύση. Με τις ταΐστρες όμως τα παιδιά έχουν τη δύναμη στα χέρια τους να βοηθήσουν ενεργά τα πλάσματα του δάσους. Ακόμα πιο σημαντική στην περιβαλλοντική δράση είναι η συνέχεια κι η συνέπεια. Έτσι επιστρέψαμε σύντομα στο δάσος, για να επιθεωρήσουμε τις ταΐστρες και να δούμε με χαρά κι ενθουσιαμό πως τα πουλιά τις τσιμπολογούν και οφελούνται.

Μια δυσάρεστη έκπληξη στην επιστροφή, τελικά μας έδωσε ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Τα παιδιά παρατήρησαν μεγάλα απορρίματα στο βουνό. Προβληματιστήκαμε για το πώς μπορούμε να παρέμβουμε και να τα απομακρύνουμε, καθώς μας έλειπε ο σχετικός εξοπλισμός (γάντια, σακούλες, καρότσι). Συμφωνήσαμε να επιστρέψουμε σύντομα κάπως απογοητευμένοι όταν...τα παιδιά έδωσαν τη λύση!

Πρόσεξαν ένα απορριματοφόρο του Δήμου κι ενθουσιασμένα φώναξαν για να τραβήξουν την προσοχή του οδηγού που πήγαινε για συλλογή λίγο παρακάτω. Εκείνος ανταποκρίθηκε με χαρά, τα σκουπίδια απομακρύνθηκαν, τα παιδιά καταχάρηκαν κι έμαθαν πως υπάρχουν πολύ τρόποι να βοηθήσει κανείς αποτελεσματικά το δάσος αν το θελήσει όσο μικρός κι αν είναι.

Φεύγοντας περάσαμε κι από το φυλάκιο της πυροσβεστικής όπου κι εκεί τα παιδιά γνώρισαν τους άλλους φύλακες του δάσους. Αντί να απογοητευτούν τα παιδιά έζησαν με τα μάτια τους τη φροντίδα που παρέχει η οργανωμένη κοινωνία στο φυσικό περιβάλλον και δέθηκαν ακόμα περισσότερο με το φυσικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν.